Odpowiedzieć przyjaźnią

Życie konsekrowane jest zaproszeniem Boga do szczególnej więzi z Nim, aby coraz bardziej poznawać, miłować i dokładniej naśladować Chrystusa. Jest to wezwanie, aby łaska, która została nam dana na chrzcie świętym przynosiła w nas obfitsze owoce. Konsekwencją naszej odpowiedzi jest opuszczenie domu, rodziny, świata, aby żyć w bliskości z Jezusem, ściślej się z Nim zjednoczyć, tak, by stać się znakiem i drogą dla ludzi, którzy pragną spotkać Boga. 

W moim osobistym odczuciu powołanie do życia konsekrowanego jest zaproszeniem do wielkiej przyjaźni z Bogiem, której człowiek uczy się przez całe życie. A oto fragment książki, który bardziej rozwija moją myśl:

„Przyjaźń nie jest „przemijającym kwiatem”, który kwitnie krótko, lecz owocem, który dojrzewa powoli i trwa przez całe życie.” 

oraz:

 „Przyjaźń jest nieprzepartą potrzebą ludzkiego ducha. W każdym sercu, w sposób uśpiony lub odczuwalny, istnieje potrzeba spotkania, otwarcia się, przyjęcia, komunikacji, dawania. Serce ludzkie nie bije nigdy w próżni.”

(Ubaldo Terrinoni „Słowo Boże i śluby zakonne”)

Chrystus mówi: 

„Już was nie nazywam sługami, bo sługa nie wie, co czyni jego pan, ale nazwałem was przyjaciółmi.” (J 15, 15)

Chrystus i św. Menas - Ikona Przyjaźni. VI-VII wiek

Skoro sam Chrystus obdarza nas swym darem przyjaźni, stańmy i my na wysokości tego zadania i odpowiedzmy przyjaźnią na Przyjaźń, miłością na Miłość.

A może i Ty słyszysz w swoim sercu ten głos zapraszający Cię do wielkiej przyjaźni z Chrystusem?

s. Katarzyna, nowicjuszka apostolska